Wizja ujrzenia na własne oczy zorzy polarnej chodziła za mną już od 2 lat, więc w końcu zarezerwowałam przyuważoną rok temu wycieczkę i bilety do Tromso, miasta za kołem podbiegunowym.
Najpierw negatywy, żeby z głowy było 😉
Nie pomyślałabym, że istnieje tania linia lotnicza gorsza od Rajanera, ale jednak, Norwegian wygrywa ten konkurs! Na dzień dobry wyskoczyliśmy z 66 euro za ‘nadbagaż’. Spakowałam tylko podręczny, małe walizki i małe plecaki, ale z informacji na stronie nie było dla mnie jasne i oczywiste, że limit 10kg obowiązuje na łączną wagę dwóch sztuk… Razem mieliśmy 3kg za dużo, 11e za kg, a że lot przez Oslo, wyszło 66e. Piękny początek….. Samoloty jakieś ciasne – K. narzekał, że nogi mu się nie mieściły, a nie jest jakiś wysoki, i nawet ja miałam problem z sięganiem pod nogi po plecak, co nigdy się nie zdarza
Na koniec podczas powrotu sama skiepściłam, bo zapomniałam zabrać portfel z kieszonki po wylądowaniu w Oslo. Był to portfel zapasowy, bo zawsze taki zabieram na obce waluty, z raptem 100NOK wartymi 10e, i moją kartą debetową. Jak tylko się zorientowałam, poszliśmy do helpdesku Norwegian, ale pani nie mogła się dodzwonić do bramki. Kartę zastrzegłam, a portfel został zlokalizowany na stronie lost & found lotniska. Przyjemność odzyskania go to… 70euro! Już się mocno zastanawiałam, czy nie machnąć ręką, ale jakoś go lubię (kiedyś podwędziłam go tacie, i skóra w dodatku ;-)). Za gapowę się płaci, i to słono!
Płaci się też za wszystko w Norwegii, i to niemało. Kasa leci strasznie – atrakcja typu psi zaprzęg czy polowanie na zorzę to 120-190euro, małe piwo 8-9e, duże 10-11e, burger w barze minimum 18e, przejazd kolejką linową 20e. Najtańszy posiłek ostatniego dnia zjedliśmy w burger kingu, ale za to nadrobiliśmy piwami 😉 Mieliśmy wykupiony pakiet, gdzie hotele, atrakcje, transport pomiędzy hotelami i część posiłków były wliczone, ale i tak przez 2 dni podróży i 4 dni tam wydaliśmy ponad 500e!
No to tyle narzekania. Bo poza powyższymi, mam same dobre wrażenia i wspomnienia.
Jest to przepiękny kraj. Mieliśmy okazję zwiedzić tylko mały kawałek na dalekiej północy, spore miasto Tromso i oddaloną o godzinę drogi wioskę rybacką Sommaroy, i pooglądać widoki podczas przejazdów. Ośnieżone góry i pagórki (nawet drogi były białe, ale opony mają specjalne metalowe bolce), turkusowe morze, niebo raz błękitne, a raz stalowo szare, złoty poblask od niskiego słońca – zdjęcia wyszły cudne, a na żywo było jeszcze lepiej!
Turyści dopisują. Strasznie dużo było Azjatów, chyba Chińczyków, ale i polski język słyszałam co krok.
W malowniczym Tromso spędziliśmy sporo czasu, tak akurat żeby połazić po mieście, przysiąść tu i tam, i zaliczyć kilka atrakcji. Ulice są ładne, z drewnianymi zabytkowymi domami , i sklepami z egzotycznymi wystawami – można zobaczyć głowę łosia czy wypchanego niedźwiedzia polarnego 🙂 . W sklepach i pamiątki, i wełniane swetry za 200e, ale i profesjonalny sprzęt rybacki czy… strzelby! Bardzo ciekawa jest nowoczesna architektura – hotele mają przeróżne bryły, wyspy łączą lekkie powyginane mosty, a o uwagę konkurują dwa kościoły – drewniany i nowoczesny, udający górę lodową (Arctic cathedral). Poszliśmy do Polar museum, opisującego historie polarników. Niektóre upozorowane scenki wywołują smutek lub niesmak – polowanie na małe foczki czy niedźwiedzia polarnego (co innego przeżyć w dziczy, zdobyć nowe przyczółki, a co innego zabić 700 niedźwiedzi czy tysiące foczek na skóry czy trofea…). Ale można też zobaczyć wypchane przeróżnej wielkości foki, wielki szkielet morsa czy apteczkę polarników (wypatrzyłam Rivanol!). Wypiliśmy też zimne piwo z lodowej szklanki w lodowym barze Magic Ice, gdzie stoły i ławy są z lodu, a ściany zdobią piękne płaskorzeźby – od spodu wyrzeźbione w lodzie. Na koniec wjechaliśmy też w poszukiwaniu zorzy kolejką na górę, skąd roztacza się piękna panorama okolicy – my widzieliśmy Tromso by night, ale w dzień widok musi być nawet lepszy, bo na wszystkie okoliczne wyspy. Port z łodziami wycieczkowymi czy wielkimi statkami rejsowymi też jest bardzo malowniczy.
Jedną z atrakcji była wycieczka łodzią. Miała być RIB, czyli taka zmechanizowana tratwa, ale na szczęście przewodnik uznał, że jest za zimno (było -6 ale na wodzie -15), i popłynęliśmy w 4-godzinny rejs dużym statkiem z wygodami. Wychodziliśmy na pokład, kiedy nam pasowało, piliśmy kawę i herbatę, i relaksowaliśmy się maksymalnie, przy okazji wyglądając wildlife, czyli dzikiego zwierza. Wielorybów już niestety nie było, bo odpływają w połowie stycznia, i żadna spóźniona orka też się nie napatoczyła, ale widzieliśmy jednego renifera i mnóstwo orłów morskich i kormoranów. Do tego niesamowite widoki wody i gór, ze zmieniającym się światłem – cudo!
Drugą atrakcją była wizyta na farmie psów husky i przejazd psim zaprzęgiem. Farma największa w Norwegii, a właścicielka trenuje też psy wyścigowe. Widać komercję – autobusy podjeżdżają regularnie, ale psy są prawdziwe i przyjazne, a przejażdżka to fajne doświadczenie 🙂 (można oczywiście na necie znaleźć różne farmy, ale ta była w pakiecie). Dobrze, że wzięliśmy kombinezony i snow boots, bo w pędzie jest zimno, a śnieg głęboki. Nieco uroku odebrał fakt, że zostałam skrytykowana, bo psy nie powinny dogonić poprzedniego zaprzęgu – ale moje psy były żwawe, a zaprzęg przed nami ciągle hamował, więc co chwila go doganialiśmy, a ja przejechałam 3/4 trasy na hamulcu. W połowie trasy wyprzedziliśmy wolne sanki i zamieniłam się z K., bo miałam dość wysłuchiwania wyrzutów – ja rozsiadłam się w saniach i pstrykałam fotki, a K. zachęcał psy do biegu (wydawał dziwne odgłosy w stylu cziiip cziiip, ale działało :)). Potem wygłaskaliśmy nasze psy i zostaliśmy oprowadzeni po farmie, a na koniec w namiocie podano lunch – zupę z mięsem renifera, specjał Samów, ludności tubylczej. Psy jak widać to nie standardowe husky, i wyglądają mizernie, ale mają ciepłe podwójne futro i są silne (potem na Sommaroy widzieliśmy też malamuty, ale tym było chyba aż za ciepło, bo jeden jadł śnieg- one znoszą do -40!). Mogę sobie tylko wyobrazić, że na otwartej przestrzeni, bez wolnego zaprzęgu z przodu, taka jazda to czysta przyjemność, bo widoki piękne, śnieg skrzypi, a psy równo biegną. Jedynym mankamentem było to, że są niestety w stanie w biegu się załatwić, więc momentami zapach był nie bardzo 😉
Na 2 noce przenieśliśmy się do Sommaroy. Mała rybacka mieścina, popularna ze względu na naturę, chyba nawet bardziej latem niż zimą – koralowe plaże, turkusowa woda i wysepki były malownicze i teraz, a latem to musi być raj dla kajakarzy. Poszliśmy na dwa długie spacery, pooglądaliśmy lokalne domy z suszącymi się rybami, a widoki – bajka! Hotel serwował wyśmienite jedzenie, dawno tak nie jadłam.
No ale clue programu miało być ujrzenie zorzy polarnej, Aurora Borealis, Northern lights – w końcu po to tak daleko pojechaliśmy…
No więc zorzę widzieliśmy, ale nie było to nic przypominającego zdjęcia z internetu! K. żartuje, że to ściema, a ludzie wracający z wypraw za koło polarne wstydzą się przyznać, że nie widzieli zorzy, lub wygląda inaczej, niż się spodziewali…
Przyjechaliśmy do hotelu wieczorem, a po rozpakowaniu bagaży i wczesnej kolacji mówię do K., żeby wyjść na zewnątrz zobaczyć, czy nie ma zorzy. Wyszliśmy na parking przed hotelem, patrzę w rozgwieżdżone niebo, a tak, nad pobliską górą po lewej stronie, coś majaczy. Coś wyglądało jak chmura, która za chwilę przybrała zielony odcień… Zaczęłam skakać i mówić do K., to to, to zorza! Zorza zmienia się szybko, i za chwilę się nasyciła, a po prawej na niebie pojawił się długi zielony pas, podbarwiony na czerwono. Usiłowałam zrobić zdjęcia, ale żadne nie wyszło, bo światło nie było silne. K. jeszcze z kolei nie wiedział, że jego komórka prawdopodobnie zrobiłaby zdjęcie po zmienieniu ustawień, ale nauczył się tego dopiero nazajutrz 😦 Tego wieczoru wracaliśmy do hotelu na herbatę czy drinka i potem wychodziliśmy znowu, w sumie 3 razy. Raz chmura nad górą przypominała zielony ogień 🙂 a na koniec wszystko zniknęło…
Widziałam ludzi z profesjonalnym sprzętem, aparatami i statywami, i to wyjaśnia fenomen zdjęć – aparaty są czułe, czas naświetlania długi, i zorza (a także tło) wygląda jaśniej i bardziej kolorowo niż to, co się widzi na żywo. Na pewno zdarzają się noce z fantastycznymi zorzami, ale koleżanka w pracy, która spędziła kilka tygodni na Alasce, mówi, że przeważnie wygląda tak, jak ja to opisałam.
Następnego wieczoru mieliśmy zarezerwowaną w pakiecie ‘Northern Lights tour’, za którą przewodnik, jak się potem dowiedziałam, zdziera 55e od osoby. Takie wycieczki z Tromso kosztują ponad 100e, ale są chyba bardziej profesjonalne! Tu pan H. wsadził nas do auta i powiózł…. nie, nie w siną dal, z dala od miasta, w środek lasu lub polany, tylko 3 minuty od hotelu, na prywatną działkę, i tam nas zostawił w towarzystwie jakiejś Szwedki. Była tam drewniana chatka z kawą i herbatą, ogrzewaniem i toaletą, ale co z tego. Zorzy tej nocy nie było, bo było pochmurno, a potem zaczął padać śnieg. Po 2 godzinach wróciliśmy do hotelu.
Zorzy nie jest tak łatwo zobaczyć, jak się okazało. Na 5 nocy, kiedy byliśmy w Norwegii, w dwie sypał śnieg, jedna była czysta i widzieliśmy zorzę, a dwie kolejne noce były pochmurne ale się przecierało i było widać niebo (wtedy pojechaliśmy kolejką na górę, żeby zwiększyć szanse). Co z tego, skoro zorzy ani widu. Bo ona może się pojawić ale nie musi, może o 19, a może o 3 nad ranem, gwarancji nie ma. I tak mieliśmy szczęście, że widzieliśmy ją raz. Ale dowodu nie mam 😉
Norwegia zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie, poza szokującymi cenami oczywiście. Ponoć wyemigrowało tak 250 tys. Polaków, w tym moja kuzynka z mężem. Jeśli oni oszczędzają, to chyba nie wychodzą za często…
Chętnie kiedyś tam wrócę, może latem?
